पापाशी संघर्ष

आपल्या आधुनिक जगाच्या डिजिटल चक्रव्युहात, स्वयं-नकार ही एक कला बनली आहे. आपण आपल्या सामाजिक माध्यमाला आपल्या उत्तम स्वतःचे प्रदर्शन करण्यासाठी, आम्हांला अस्वस्थ करणारे भाग टाळून, मदतनीस असे करतो. हे आपल्या आध्यात्मिक जीवनात देखील खरे असू शकते. वचनाचे प्राचीन ज्ञान, “सत्य तुम्हांला स्वतंत्र करेल” (योहान ८:३२), याचे उदाहरण देणे हे त्याचे पालन करण्यापेक्षा सोपे होऊ शकते, विशेषतः जेव्हा आपण एका विशिष्ट पापात जगत असतो. आपल्या अपूर्णतेवर प्रकाश टाकण्याची अस्वस्थता हा मानवतेइतकाच प्राचीन अनुभव आहे.

आदाम व हव्वा, प्रथम मानव, यांच्याकडे सर्वकाही होते-स्वर्ग, देवाबरोबर संपर्क आणि पापापासून मुक्त जीवन. तरीही बरेवाईटाचे ज्ञान देणाऱ्या झाडाचे फळ खाऊन ज्याक्षणी त्यांनी देवाची आज्ञा मोडली, तेव्हा त्यांना त्यांच्या आज्ञाउल्लंघनाची आणि अपूर्णतेची वेदनादायक जाणीव झाली. उत्पत्ती ३:८ आपल्याला सांगते, “ह्यानंतर शिळोप्याचा वारा सुटला असता परमेश्वर देव बागेत फिरत होता, त्याचा आवाज त्यांना ऐकू आला, तेव्हा परमेश्वर देवाच्या दृष्टीपासून आदाम व त्याची स्त्री बागेतील झाडांमध्ये लपली.” आदाम व हव्वेची अंत:प्रेरणा लपविण्याची होती, की त्यांच्या पापाला सामोरे जाण्यापेक्षा देवाच्या उपस्थितीला टाळावे.

प्रकाशापासून पळून जाण्याची आणि अंधाराची कदर करण्याची ही प्रेरणा नवीन नाही. योहान ३:१९ स्पष्ट करते, “निवाडा हाच आहे की, जगात प्रकाश आला आहे आणि मनुष्यांनी प्रकाशापेक्षा अंधाराची आवड धरली; कारण त्यांची कृत्ये दुष्ट होती.” जेव्हा आपण पापात जगत असतो, शेवटची गोष्ट जी आपल्याला हवी असते की त्या ठिकाणी –किंवा त्या लोकांसोबत असावे, जे त्या आपल्या भागांवर प्रकाश टाकत असतात ज्यास आपण लपवून ठेवत असतो.

तथापि, टाळणे हा उपाय नाही; तो आपल्या स्वतःच्या कार्याचा तुरुंग आहे. ते आपल्याला बरे होणे आणि उद्धारापासून दूर ठेवते. याकोब ५:१६ आपल्याला सल्ला देते, “तेव्हा तुम्ही निरोगी व्हावे म्हणून आपली पातके एकमेकांजवळ कबूल करून एकमेकांसाठी प्रार्थना करा.” ते आरामदायक नाही, पण प्रकाशाला आत्मसात करणे हे आपल्या स्वतःला पापाच्या बंधनातून मूक होण्याची पहिली पायरी आहे. असे करण्यासाठी, आपल्या स्वतःच्या अंधारातून बाहेर पडण्याची गरज आहे, आणि त्या नेत्यांचा शोध घ्यावा जे आपल्या अशक्तपणाचा सामना करण्यास प्रेमळपणे प्रोत्साहन देतील.

पण प्रकाशाच्या या प्रतीकारातून आपण पुढे कसे जाऊ शकतो? आपली मानवता आणि देवाजवळ आपल्यासाठी असणारी बिनशर्त प्रीती स्वीकारण्याने त्याची सुरुवात होते. रोम. ५:८ म्हणते, “परंतु देव आपल्यावरच्या स्वतःच्या प्रीतीचे प्रमाण हे देतो की, आपण पापी असतानाच ख्रिस्त आपल्यासाठी मरण पावला.” हे समजा की प्रकाश हा येथे आपल्याला दोष देण्यासाठी नाही परंतु धार्मिकता आणि शांतीच्या मार्गावर मार्गदर्शन आणि प्रकट करण्यासाठी आहे.

आध्यात्मिक वाढ, इतर कोणत्याही वाढीसारखे, हे नेहमी आरामदायक असे नसते. याचा अर्थ आपल्या अपूर्णतेला सामोरे जाणे आणि कृपा मागणे आहे. नीतिसूत्रे २८:१३ उपदेश देते, “जो आपले दोष झाकतो त्याचे बरे होत नाही; जो ते कबूल करून सोडून देतो त्याच्यावर दया होते.” टाळण्याची निरर्थकता ओळखा आणि हे लक्षात ठेवा की दैवी प्रकाश हा प्रेम, क्षमा आणि चांगल्या जीवनासाठी आवाहन आहे.

पापाशी संघर्ष

Most Read