योनाथानने आपल्या अंगावरचा अंगरखा काढून दावीदला दिला. आपला गणवेष इतकेच नव्हे तर धनुष्य, तलवार कमरबंद हे ही दिले.(1 शमुवेल 18:4)
दाविदावर परमेश्वराचा हात आहे हे योनाथान ओळखू शकत होता करणे त्याने पूर्णपणे परमेश्वराला समर्पण केले होते. त्याच्या स्वतःच्या महत्वाकांक्षापेक्षा दाविदाची नियती त्याच्यापुढे पूर्णपणे ठेवण्यास तो तयार होता जेणेकरून देवाने केलेल्या निवडीचा आदर करावा.
त्या म्हणत,
“शौलाने हजार शत्रूंना ठार केले
तर, दावीदाने लाखो मारले.” (1 शमुवेल 18:7)
इस्राएलाच्या सर्व नगरांत दाविदाच्या सन्मानार्थ स्त्रियांनी गाईले व नाचल्या. त्याच्या लोकप्रियतेचे हे निश्चितच चिन्ह होते. तथापि, दावीद हा इतका समजूतदार होता की या लोकप्रियतेस त्याचा दृष्टांत व पाचारणावर वर्चस्व करू दिले नाही. १ शमुवेल १८:१४ म्हणते, "दावीद आपली सर्व कामें चतुराईने सिद्धीस नेत असे, आणि परमेश्वर त्याच्याबरोबर असे." अत्यंत स्तुति व लोकप्रियतेच्या वातावरणामध्ये, दाविदाने त्याच्या सर्व मार्गात शहाणपणाने वागणूक ठेविली.
दुसऱ्याच दिवशी शौला मध्ये दुष्ट आत्म्याचा संचार झाला. शौल बेफाम होऊन बडबड करु लागला. दावीद तेव्हा नित्याप्रमाणे वीणा वाजवत होता. (1 शमुवेल 18:10)
या संदर्भात, शब्द "भविष्यवाणी केली" हे उचित भाषांतर नाही. शौल एक मनुष्य ज्याने मनस्थिती गमाविली आहे त्याप्रमाणे शौल विसंगत असा सरळपणे भरकटलेला होता.
दाविदाजवळ उघडपणे, युद्ध व संगीत सेवाकार्ये या दोन्हीमध्ये निपुण हात होते. तेच हात ज्याने पूर्वी गल्याथचा वध केला होता ते आता परमेश्वरासाठी मोहक संगीत वाजवीत होते जेव्हा एका राजाची सेवा करीत होते जेव्हा त्यास दुरात्मा सतावित असे.
शौलाची दुसरी मुलगी मीखल हिचे दावीदवर प्रेम होते. लोकांनी ही गोष्ट शौलाच्या कानावर घातली. तेव्हा त्याला फारच आनंद झाला. (1 शमुवेल 18:20)
आपल्याला याने आश्चर्यात नाही टाकले पाहिजे की मीखल ही दावीदाकडे त्याचे चारित्र्य, गुण व प्रसिद्धीच्या कारणामुळे आकर्षिली गेली. परंतु नंतर दाविदाचे मीखलबरोबर विवाहामध्ये हे उघड दिसते, की दाविदाची देवाप्रती भक्ती तिला प्रत्यक्षात आवडली नाही.
शौल त्यांना म्हणाला, “त्याला सांगा, राजाला तुझ्याकडून हुंडा नको आहे. फक्त शत्रूंचा सूड उगवावा म्हणून त्याला पलिष्ट्यांच्या शंभर अग्रत्वचा तेवढ्या हव्या आहेत.” हे अर्थात कपट होते. अशाने पलिष्टी दावीदाचा काटा काढतील असे त्याला वाटले. (1 शमुवेल 18:25)
यावरून, शौलाचे चलाख हृदय आपण पाहू शकतो. तो त्याच्या शब्दावरून उलटला की जो गल्याथला ठार मारेल त्याबरोबर त्याच्या कन्येचा विवाह करण्यात येईल. शंभर पलिष्ट्यांच्या अग्रत्वचेची विनंती ही दाविदाचे जीवन मृत्युच्या हवाली करण्याचे होते. शौलाची इच्छा होती की त्याचा मृत्यू व्हावा.
दाविदावर परमेश्वराचा हात आहे हे योनाथान ओळखू शकत होता करणे त्याने पूर्णपणे परमेश्वराला समर्पण केले होते. त्याच्या स्वतःच्या महत्वाकांक्षापेक्षा दाविदाची नियती त्याच्यापुढे पूर्णपणे ठेवण्यास तो तयार होता जेणेकरून देवाने केलेल्या निवडीचा आदर करावा.
त्या म्हणत,
“शौलाने हजार शत्रूंना ठार केले
तर, दावीदाने लाखो मारले.” (1 शमुवेल 18:7)
इस्राएलाच्या सर्व नगरांत दाविदाच्या सन्मानार्थ स्त्रियांनी गाईले व नाचल्या. त्याच्या लोकप्रियतेचे हे निश्चितच चिन्ह होते. तथापि, दावीद हा इतका समजूतदार होता की या लोकप्रियतेस त्याचा दृष्टांत व पाचारणावर वर्चस्व करू दिले नाही. १ शमुवेल १८:१४ म्हणते, "दावीद आपली सर्व कामें चतुराईने सिद्धीस नेत असे, आणि परमेश्वर त्याच्याबरोबर असे." अत्यंत स्तुति व लोकप्रियतेच्या वातावरणामध्ये, दाविदाने त्याच्या सर्व मार्गात शहाणपणाने वागणूक ठेविली.
दुसऱ्याच दिवशी शौला मध्ये दुष्ट आत्म्याचा संचार झाला. शौल बेफाम होऊन बडबड करु लागला. दावीद तेव्हा नित्याप्रमाणे वीणा वाजवत होता. (1 शमुवेल 18:10)
या संदर्भात, शब्द "भविष्यवाणी केली" हे उचित भाषांतर नाही. शौल एक मनुष्य ज्याने मनस्थिती गमाविली आहे त्याप्रमाणे शौल विसंगत असा सरळपणे भरकटलेला होता.
दाविदाजवळ उघडपणे, युद्ध व संगीत सेवाकार्ये या दोन्हीमध्ये निपुण हात होते. तेच हात ज्याने पूर्वी गल्याथचा वध केला होता ते आता परमेश्वरासाठी मोहक संगीत वाजवीत होते जेव्हा एका राजाची सेवा करीत होते जेव्हा त्यास दुरात्मा सतावित असे.
शौलाची दुसरी मुलगी मीखल हिचे दावीदवर प्रेम होते. लोकांनी ही गोष्ट शौलाच्या कानावर घातली. तेव्हा त्याला फारच आनंद झाला. (1 शमुवेल 18:20)
आपल्याला याने आश्चर्यात नाही टाकले पाहिजे की मीखल ही दावीदाकडे त्याचे चारित्र्य, गुण व प्रसिद्धीच्या कारणामुळे आकर्षिली गेली. परंतु नंतर दाविदाचे मीखलबरोबर विवाहामध्ये हे उघड दिसते, की दाविदाची देवाप्रती भक्ती तिला प्रत्यक्षात आवडली नाही.
शौल त्यांना म्हणाला, “त्याला सांगा, राजाला तुझ्याकडून हुंडा नको आहे. फक्त शत्रूंचा सूड उगवावा म्हणून त्याला पलिष्ट्यांच्या शंभर अग्रत्वचा तेवढ्या हव्या आहेत.” हे अर्थात कपट होते. अशाने पलिष्टी दावीदाचा काटा काढतील असे त्याला वाटले. (1 शमुवेल 18:25)
यावरून, शौलाचे चलाख हृदय आपण पाहू शकतो. तो त्याच्या शब्दावरून उलटला की जो गल्याथला ठार मारेल त्याबरोबर त्याच्या कन्येचा विवाह करण्यात येईल. शंभर पलिष्ट्यांच्या अग्रत्वचेची विनंती ही दाविदाचे जीवन मृत्युच्या हवाली करण्याचे होते. शौलाची इच्छा होती की त्याचा मृत्यू व्हावा.
Chapters